سالهای دور از خانه

دلتنگی های آدمی را ، باد ترانه ای می خواندرویاهایش را آسمان پر ستاره نادیده می گیردو هر دانه ی برفی به اشکی ناریخته می ماندسکوت سرشار از سخنان ناگفته استاز حرکات ناکردهاعتراف به عشق های نهانو شگفتی های بر زبان نیامدهدر این سکوت حقیقت ما نهفته استحقیقت تو و من ٭٭٭برای تو و خویش چشمانی آرزو می کنمکه چراغ ها و نشانه ها را در ظلماتمان ببیندگوشی که صداها و شناسه ها را در بیهوشی مان بشنودبرای تو و خویش روحی که این همه را در خود گیرد و بپذیردو زبانی که در صداقت خود ما را از خاموشی خویش بیرون کشدو بگذارد از آن چیزها که در بندمان کشیده است سخن بگوییم ٭٭٭ گاه آنکه ما را به حقیقت می رساندخود از آن عاریستزیرا تنها حقیقت است که رهایی می بخشد٭٭٭از بخت یاری ماست شاید که آنچه که می خواهیمیا به دست نمی آیدیا از دست می گریزد پ.ن: برای مدتی سکوت را تجربه خواهم کرد. سالهای دور از خانه...

سالهای دور از خانه...

هرچی می خواهم متنفر باشم دلم نلرزد قوی باشم نمی توانم. دلم خوش است به قرار های دادگاه. که ببینمت و کنارت بنشینم و تو در برابر قاضی تظاهر کنی به دوست داشتنم. آخ از این دل مغشوش وامانده. وقتی که به سرم زد آهنگ «عزیزم» میثم ابراهیمی را برات بفرستم، هر چه کردم نتوانستم جلوی این وسوسه را بگیرم که پس از م سالهای دور از خانه...

سالهای دور از خانه...

به تو فکر کردن شبیه زخمی است که هر چند وقت یکبار عامدانه رویش نمک می پاشم و فشارش می دهم. دارد نزدیک به یک سال می شود. این یک سال را من چه کرده ام؟ با فکرت زندگی کردن و رویا بافتن. همه افکارم بوی تو را می دهد. لابلای کتابهام اسم زیبای تو خودنمایی می کند. خوابهام پر از توست. پر از عطر بدنت؛ پر از موه سالهای دور از خانه...

دارم حساب می کنم دلپریشی سال نود و رنج را... توی آئینه دختر بالغی می بینم که همین رنج ها بزرگش کردند (و تصور کن چه سخت است بزرگ شدنت حاصل رنج هایت باشد!) امشب از حصار تنهائیم بیرون زدم. سرکی به بازار عید کشیدم و باورت نمی شود برایم چقدر درد داشت دیدن زوج های دست در دست هم. مغازه هائی که بعد از آن قه سالهای دور از خانه...